Yaşadığım zorluklar

Bunu yazmamda ki amaç hayatımda ki zorlukları anlatmak çünkü bunlar benim için kazanç..

Doğuştan dmd hastası olduğum için normal insanlara göre güçsüzüm,
ilginç bulmuşumdur hep,
bu hastalıkla doğmamıza rağmen gelişim gösterip zorda olsa ortalama 8 yıl yürüyebiliyoruz,
normale göre güçsüz olduğum içinmidir bilmiyorum ama ben bu durumun hep farkındaydım (ailem 7 yaşımda öğrendi) bu yüzden korkak olarak görüldüm,
güç gereksinimi olan şeylerden uzak duruyordum, top, ebelemece, yarış vesaire oynamazdım, saklambaç oynardım ondada ebe olduğumu hiç hatırlamıyorum,
arkadaşlarım oldu ama misafir arkadaşlığı kadar yakın çünkü yaşıtlarım çocuktu ve ben her konuda geride kalıyordum,
bende onlarda arkadaş olmak istesek de ufak şakalarda bile düşüyordum,
7 yaşındayken 2 yaşındaki çocuğun düşürmesinden korkuyordum, sonuç olarak sadece uzaktan izlemeyi severdim,
hala dahil olamasam da insanları koşarken oynarken izlemeyi seviyorum tiyatro gibi benim için,
anlatmadığım çok şey olsa da o dönemde hissettiklerimi anladınız sanırım,
Ne zaman yürüyemez oldum veya yatalak oldum tam tarihi hatırlamıyorum umursamadım,
hatırladığım kadarıyla 11 yaşıma kadar yürüdüm, 17 ye kadarda oturdum ve (2017) hala 6-7 yıldır yatıyorum..
Çocukluğumda gençliğimde çok iyi insanlar tanıdım, bir tane erkek arkadaşım olmuştu komşumuz taşınınca pek arayıp sormadık ama defalarca rüyalarımda görmüştüm,
artık msj atmadıkça atmıyor uzun zaman oldu, artık bende sosyal medyayı pek msj için kullanmıyorum,
Günümüze gelelim.
Artık elimi kaldırmak bir yana normal nefes alamıyorum, uyumak için bibap kullanmak zorunda kalıyorum.
7/24 yatıyorum, ihtiyaçları mı ailem annem babam vesaire karşılıyor, hayatta beni son zamanlarda en çok canımı sıkan şey acizlik,
evet hepimiz aciz olduğumuz şeyler var farkındayım, benim zoruma giden kısım dmd li olmasaydım yapabileceklerim,
şuan en çok istediğim kanser hastası olan arkadaşımın yanına gidip onun iyileşmesine sebep olmak istiyorum,
en azından bir nebze daha fazla mutlu yapmak istiyorum,
birisi götürse bile yapmak istediğim hiç bir şeyi yapamam..

bir kere yanımın ağrısıyla uyandım döndermeleri için bağırdım ama sesim yetersiz bibapta takılı,
olacak ya evde 5 kişi vardı ve sanki biri onları uyutmuşcasına duymuyorlardı,
gözüm duvar saatine baka baka açılar içinde 1 saat 45 dk ağlayarak bağırdım çığırdım,
bağırmaktan boğazım çiğerlerim ağrıdı, böyle bir gün atlattım.

Hayatımda ölümden dönmek dahil bir çok zorluklar daha yaşadım anlatmadığım ve unuttuklarım niceleri,
Şimdi yaşadıklarıma bakınca bunlar benim için kazanç yarar olarak görüyorum.
İnsanlar hayatlarının farkında değil, yapabileceklerin, değerlerin vesaire.. insanların hayatta ki bakış açıları vesaire..
söylemek ve yazmak istediğim çok şey var, daha fazla yazarak sıkmak istemiyorum, başka bir yazımda görüşmek dileğiyle..